Ang hugnayang pangungusap ay isang uri ng pangungusap na binubuo ng dalawang sugnay:Sugnay na makapag-iisa – buong diwa at kayang tumayo mag-isa.Sugnay na di-makapag-iisa – may simuno at panaguri pero hindi buo ang kahulugan, kaya’t kailangan itong ikabit sa sugnay na makapag-iisa.Upang maipagdugtong ang dalawang ito, gumagamit tayo ng pang-ugnay o partikular na bahagi ng pananalita gaya ng pangatnig.Kung iisipin mo, ang hugnayang pangungusap ay parang dalawang ideya na magkaibigan: ang isa’y kayang tumayo mag-isa (sugnay na makapag-iisa), habang ang isa naman ay kailangang may kasama para maintindihan (sugnay na di-makapag-iisa). Ang pangatnig ang nagsisilbing “tulay” upang pagdugtungin sila at gawing malinaw ang kanilang relasyon.Halimbawa:Hindi siya nakapasok sa klase dahil masama ang kanyang pakiramdam.Sugnay na makapag-iisa: Hindi siya nakapasok sa klase.Sugnay na di-makapag-iisa: dahil masama ang kanyang pakiramdam.Ginamit na bahagi ng pananalita: pangatnig (dahil).