Sa aralin ng tulang “Ang Punong Kahoy” ni Jose Corazon de Jesus, natutunan ko na ang buhay ng tao ay maihahambing sa isang puno. Tulad ng puno na lumalaki, namumunga, at sa huli ay nalalanta, ganoon din ang yugto ng buhay ng tao—may simula at may katapusan. Itinuturo ng tula na dapat pahalagahan ang bawat sandali ng buhay at gumawa ng mabuti upang maging makabuluhan ang ating pag-iral. Ang tunay na halaga ng tao ay nasusukat sa mga mabuting alaala at kabutihang naiiwan niya kapag siya ay wala na.