Ang pambansang wika ng Pilipinas ay bunga ng mahabang kasaysayan ng pagkakakilanlan at pakikibaka ng mga Pilipino. Noong panahon ng kolonyalismong Espanyol, maraming wika ang umiiral sa bansa tulad ng Tagalog, Cebuano, Ilocano, at iba pa. Dahil dito, nahirapan ang mga Pilipino sa komunikasyon sa pagitan ng iba't ibang rehiyon.Noong 1935, sa bisa ng Saligang Batas ng 1935, ipinahayag ni Pangulong Manuel L. Quezon ang pagtatatag ng isang wikang pambansa. Pinili ang Tagalog bilang batayan dahil ito ang wika ng mayamang literatura at sentro ng kalakalan sa Luzon. Ang layunin nito ay pagtibayin ang pagkakaisa ng mga Pilipino at mapalaganap ang kultura at identidad ng bansa.Noong 1959, pinalitan ang tawag na “Pilipino” ang wikang pambansa, at sa 1987 Saligang Batas, opisyal na kinilala ang Filipino bilang pambansang wika, na patuloy na yumayabong at tumatanggap ng impluwensya mula sa iba pang wika sa bansa.Sa kabuuan, ang pagkakaroon ng pambansang wika ay isang hakbang para sa pagkakaisa at pagpapalaganap ng kultura, na naglalayong mapalapit ang bawat Pilipino sa isa’t isa sa pamamagitan ng iisang wikang nag-uugnay sa lahat.