bigyan nyoko nang napakahabang kwento Mula sa iyong Sarili 2-3 pages
Answer (1)
Pamagat: Ang Batang Naghahanap ng Pagsikat ng ArawSi Eli ay isang batang mahilig sa umaga. Araw-araw, gigising siya bago pa man tumilaok ang mga manok, isusuot ang kaniyang lumang tsinelas, at tatakbo papunta sa burol sa likod ng bahay ng kaniyang lola. Hindi naman kataasan ang burol na iyon, ngunit para kay Eli, iyon na ang pinakamalapit na lugar para maabot ang langit.Simula pagkabata, pangarap na ni Eli na makita ang perpektong pagsikat ng araw. Hindi niya tiyak kung ano mismo ang hitsura nito—ang alam lang niya, kapag nakita niya ito, mararamdaman niya ito sa kaniyang puso. Madalas siyang biruin ng kaniyang lola, “Eli, sisikat at sisikat naman ang araw bukas. Bakit mo pa ito hinahabol?” Ngiti lang ang isinasagot ni Eli, “Dahil balang araw, sisikat ito para sa akin.”Isang umaga ng tag-init, may kakaibang pakiramdam si Eli. Malamig ang hangin at malinaw ang langit na para bang nakikita ang bawat bituin. Dala ang isang maliit na backpack na may lamang tubig at lumang sketchpad, nagpasya siyang hindi lang sa burol pupunta—sa pinakamataas na bundok sa kanilang bayan siya aakyat.Mahaba ang lakad, at sa daan, nakasalubong niya ang ilang tao—isang magsasakang nag-aararo sa palayan, isang mangingisdang naghahanda ng bangka, at isang batang babae na nagbebenta ng mainit na tinapay. Bawat isa sa kanila ay binati siya ng antok na ngiti, at ramdam ni Eli na parang sabay-sabay silang ginising ng umaga.Pagkatapos ng ilang oras na pag-akyat, narating ni Eli ang tuktok habang nagsisimula nang magbago ang kulay ng langit. Mula sa kulay lila, unti-unting naging rosas, saka nagmistulang ginto. Kumikislap ang mga ulap, at sa unang pagkakataon, nakita niya ang araw na sumisilip mula sa gilid ng mundo, na parang ibinubuhos ang liwanag sa buong paligid gaya ng mainit na pulot. Naramdaman ni Eli na parang lumuwag ang kaniyang dibdib, at napaluha siya sa tuwa. Mahina niyang bulong, “Nakita ko na.”Binuksan niya ang kaniyang sketchpad at nagsimulang gumuhit, hindi alintana kung ito’y perpekto. Hindi lamang araw ang kaniyang iginuhit, kundi pati ang magsasaka, ang mangingisda, ang batang nagbebenta ng tinapay, ang mga bukirin, at ang bundok. Napagtanto ni Eli na ang perpektong pagsikat ng araw ay hindi lang tungkol sa araw mismo. Ito ay tungkol sa paglalakbay, sa mga taong nakilala niya, at sa tahimik na sandaling humubog sa kaniyang karanasan.Pag-uwi niya sa bahay kinagabihan, pagod ngunit masaya, tinignan ng kaniyang lola ang sketch at nagtanong, “Kaya ba, Eli, sisikat na ang araw para sa’yo?”Ngumiti si Eli at tumango. “Lagi naman po. Kailangan ko lang matutunang mas tignan nang mabuti.”Mula noon, patuloy pa rin siyang naghahabol ng pagsikat ng araw—hindi na para hanapin ito, kundi para maalala na bawat araw ay puwedeng magsimula sa isang bagay na maganda.Paliwanag:Ginawa ko ang kuwentong ito upang ipakita ang tema ng determinasyon, pag-usisa, at ang kahalagahan ng pagpapahalaga sa paglalakbay, hindi lamang sa patutunguhan. Kapag isinulat nang mano-mano sa isang karaniwang kuwaderno, aabot ito sa 2–3 pahina. Ang aral ng kuwento ay minsan, ang hinahanap natin ay hindi naman malayo—kailangan lang nating mapansin ang ganda ng mga bagay na nasa ating paligid.
