Ang paglalarawan ni Jose Rizal ng isang taong "hindi marunong magmahal ng sariling wika" ay nagpapakita ng kanyang paniniwala na ang pagmamahal sa sariling wika ay bahagi ng tunay na pag-ibig at pagpapahalaga sa sariling bansa at pagkakakilanlan. Para kay Rizal, ang wika ay pundasyon ng kultura at pagka-Pilipino; kung hindi ito mahalin at pangalagaan, nawawala rin ang diwa ng pagiging makabayan at pagkakaisa bilang isang bansa. Kaya’t itinuturing niyang isang mahirap na tao ang hindi nakikilala ang halaga ng sariling wika dahil nawawala ang pagpapahalaga sa sarili at bayan.