Ang mga pangunahing katangian ng sistemang mandala sa Timog-Silangang Asya ay ang mga sumusunod:Ito ay isang pampolitikang estruktura na nakabatay sa sentro ng kapangyarihan, kung saan may isang pangunahing pinuno o hari na namumuno sa sentro at may mga nakapaligid na nasasakupan o vassal states.Ang pinuno ay may nakahihimok na katauhan na nagbibigay inspirasyon at kinikilala bilang "Universal Emperor" o "cakravartin".Banal at espiritwal ang pamumuno, kung saan itinuturing ang hari bilang may mala-diyos na kapangyarihan (devaraja o god-king).Nakatuon ito sa ugnayan at pagtutulungan sa pagitan ng sentro at mga nasasakupan, hindi sa teritoryo o hangganan gaya sa modernong estado.Ito ay dinamiko at may pagkakaiba-iba, tinatanggap ang mga lokal na kultura sa loob ng sistema ng kapangyarihan.