Ang Aking Masasayang AlaalaIsa sa mga hindi ko malilimutang masasayang alaala ay ang aming bakasyon sa probinsya noong ako’y nasa ikalimang baitang. Bakasyon noon ng tag-init at napagdesisyunan ng aming pamilya na bumisita sa aming lola sa Batangas. Labis ang aking pananabik dahil bukod sa makakasama ko ang aking mga pinsan, makakalanghap din ako ng sariwang hangin at makakakain ng masasarap na lutong-bahay ni Lola.Pagdating namin sa bahay ni Lola, sinalubong niya kami ng mahigpit na yakap at masayang ngiti. Sa unang araw pa lamang ay ramdam ko na agad ang pagmamahal at kasiyahan. Nagtampisaw kami sa ilog, naligo sa ulan, at naglaro ng tumbang preso, patintero, at tagu-taguan hanggang sa takipsilim. Wala akong inisip na problema noon—puro tawa, laro, at kasiyahan lang.Isa rin sa hindi ko malilimutan ay ang gabi ng tagayan ng mga matatanda habang kaming mga bata naman ay nagsasalusalo ng balot at inihaw na mais. Sa ilalim ng mga bituin, kwentuhan at tawanan ang maririnig sa paligid. Masarap sa pakiramdam na kahit walang gadgets o internet, busog na busog kami sa saya at pagmamahalan.Ang mga alaala kong ito ay patuloy kong iniingatan sa aking puso. Ito ang nagbibigay lakas at saya sa akin sa tuwing ako’y nalulungkot o pagod sa eskwela. Tunay ngang ang masasayang alaala ay kayamanang walang kapantay, at habang buhay ko itong dadalhin saan man ako mapadpad.