Sa ilalim ng pamumuno ni Ferdinand Marcos Sr., dumoble ang utang panlabas (foreign debt) ng Pilipinas. Mula sa halos $2 bilyon noong 1960s, umabot ito sa higit $26 bilyon bago matapos ang kanyang termino noong 1986. Ginamit ang malaking bahagi ng utang sa mga proyektong imprastruktura gaya ng Bataan Nuclear Power Plant, Cultural Center of the Philippines, at iba pa.Sa simula, mukhang positibo ang epekto ng mga proyektong ito dahil lumago ang GDP at maraming trabaho ang nalikha. Ngunit sa kalaunan, napag-alaman na maraming proyekto ay overpriced, hindi kapaki-pakinabang, o nasangkot sa korupsyon. Hindi naging efficient ang paggamit ng utang at mas lumaki ang obligasyon ng bansa na magbayad ng interes.Dahil dito, halos kalahati ng pambansang badyet ay napunta sa debt servicing. Nabawasan ang pondo para sa edukasyon, kalusugan, at tulong sa mahihirap. Hanggang ngayon, ang epekto ng sobrang utang sa panahong iyon ay nararamdaman pa rin. Isa itong mahalagang leksyon sa maingat at tapat na paggamit ng utang ng bansa.