Ang pag-usbong ng nasyonalismo sa Indonesia ay nag-ugat sa matagal na pananakop ng mga Dutch, na nagdulot ng pang-aapi at sapilitang paggawa, kaya't unti-unting nagising ang damdaming makabansa ng mga mamamayan. Sa paglaganap ng edukasyon, mas maraming Indones ang nagkaroon ng kamalayan tungkol sa kalayaan at demokrasya, na lalong nagpalakas sa kanilang hangaring maging malaya. Bukod dito, ang pagtataguyod ng Bahasa Indonesia bilang pambansang wika sa pamamagitan ng Sumpah Pemuda noong 1928 ay nagbigay ng pagkakaisa sa bansa. Ang pandaigdigang impluwensya, lalo na ang ideya ng self-determination matapos ang Unang Digmaang Pandaigdig, ay nagbigay-inspirasyon sa mga Indones na ipaglaban ang kanilang kasarinlan. Dagdag pa rito, ang pagtatatag ng mga makabayang kilusan tulad ng Budi Utomo at Partai Nasional Indonesia ay nagpatibay sa kanilang paglaban para sa kalayaan. Nang sakupin ng mga Hapones ang Indonesia noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, humina ang kontrol ng mga Dutch, at nagkaroon ng pagkakataon ang mga Indones na mas pagtibayin ang kanilang nasyonalismo, na nagresulta sa kanilang matagumpay na deklarasyon ng kalayaan noong 1945.