Answer:Sa kalangitan, kung saan naglalaro ang mga bituin at sumasayaw ang mga ulap, naninirahan ang isang magandang diwata na ang pangalan ay Prinsesa Lia. Siya ang tagapag-ingat ng buwan, ang nagbibigay ng liwanag sa madilim na gabi. Sinasabing si Lia ay anak ni Bathala, ang diyos ng langit, at ng diwata ng karagatan. Dahil dito, taglay niya ang kagandahan ng dalawang kaharian. Ang kanyang buhok ay kasingitim ng gabi, ang kanyang mga mata ay kasingningning ng mga bituin, at ang kanyang balat ay kasingputi ng buwan. Isang gabi, habang naglalakad si Lia sa kalangitan, nakita niya ang isang grupo ng mga tao na nagkukumpulan sa lupa. Nakarinig siya ng mga hikbi at panalangin. Nagtanong siya sa isang bituin, "Ano ang nangyayari sa mga tao?" Sumagot ang bituin, "O Prinsesa Lia, ang mga tao ay nalulungkot dahil nawala ang kanilang mga pananim. Hindi na sila makapag-ani dahil sa tagtuyot." Naawa si Lia sa mga tao. Nais niyang tulungan sila. Kaya't bumaba siya sa lupa at naglakad-lakad sa mga tuyong pananim. Hinawakan niya ang lupa at nagdasal. "O Bathala, bigyan mo ng ulan ang mga tao upang sila'y magkaroon ng pagkain." Pagkatapos niyang magdasal, nagsimulang umulan. Tumagal ang ulan ng ilang araw at gabi. Nagkaroon ng bagong pag-asa ang mga tao dahil sa ulan. Naging masagana ang kanilang mga pananim at nagkaroon sila ng pagkain. Mula noon, naging alamat na si Prinsesa Lia ang nagbibigay ng ulan at nag-aalaga sa mga tao. Tuwing gabi, naglalakad siya sa kalangitan at binabantayan ang mga tao. Ang kanyang liwanag ay nagbibigay ng pag-asa at kapayapaan sa mga puso ng mga tao. At ang kanyang pangalan ay naging simbolo ng kagandahan, pag-ibig, at kabutihan.